In 1990 wilde ik een groter schip kopen om ruimer en comfortabeler met mijn gasten te kunnen varen. In eerste instantie had ik de TX10 gekocht, 18 meter lang en 4,5 meter breed. De koop ging niet door, omdat de eigenaar zijn nieuwe aankoop mislukte.
Mijn maat Ton, waarmee ik in de winter op spiering viste, zei: “Bij Luyt hebben ze weinig werk op het moment en misschien is het voor jou en voor hen wel interessant voor nieuwbouw.”
Ik ben een dag later naar Jan Luyt gegaan en het verhaal verteld dat mijn koop van deTX10 niet door ging. Ik vroeg: “Wil je een ruwe offerte maken van een nieuw schip? Als ik het betalen kan gaat het door, ik ga niet afdingen en ook niet bij een andere werf een offerte vragen. Als het niet kan, ga ik gewoon met mijn oude scheepje verder. Ik hoor het wel.”
Een week later belde Jan Luyt mij. Ik bekeek zijn offerte en zei: “Ik denk dat ik dat wel voor mekaar krijg. Moeten we nog naar een notaris voordat de bouw begint?”
Waarop Jan Luyt zei: “Wat wil je daar doen? Koffie drinken?”
Ik vroeg hem: “Wanneer moet ik hem betalen?”
“Nou als hij klaar is vanzelf”, zei de werfbaas.
Dit waren alle besprekingen van de WR130. Ik had er alle vertrouwen in dat het een goed en mooi schip zou worden en dat is helemaal uitgekomen.
De WR130 is nu ruim 20 jaar oud en is in de laatste jaren af en toe wat verbouwd, maar dat had te maken met mijn werk en de veranderingen in mijn arrangementen.
In 1997 is hij verlengd, er is 3,70 meter tussen gekomen en er is een zwaardere motor in gebouwd. Deze verlenging en hermotorisering had met de Visserijwet te maken waar ik toen nog in mee wilde gaan. Met deze afmetingen en de 300 pk is de WR130 een eurokotter. Dit zit gekoppeld aan je visserijvergunningen.
Achter de stuurhut heb ik een overkapping laten maken. Op de stuurhut en overkapping kunnen nu mijn gasten zitten, kijken, zonnen, wat ze maar willen, met een prachtig uitzicht.
Achter op het schip is de wc geplaatst met een enorme septictank. In havens is dit allemaal nog niet goed geregeld, maar ik ben er op voorbereid. In het vooronder (de kajuit) is twee jaar terug vloerverwarming gemaakt. De oude kachel was ik zat en hij stonk af en toe naar diesel. Maar de vloerverwarming is top. Als je op je sokken in het vooronder loop, krijg je het gevoel of je bij Maxima en Willem op de thee zit.
Naast de 300 pk Caterpillar zijn er ook nog een Lister generator en een Yanmar generator (fluisterset), deze twee zorgen voor de stroom aan boord. De elektrische installatie is toentertijd door Nan Tijsen geleverd. Alle papieren en schema’s van het schip zijn er nog, als er wat vervangen moet worden is dat altijd snel en vakkundig geregeld.
De nautische apparatuur zoals: radar, echolood, automatische piloot, gps en girokompas is vorig jaar allemaal vernieuwd. Niet omdat de oude apparatuur stuk was, maar omdat het allemaal gemakkelijker en moderner is geworden. Zo probeer ik mijn schip up-to-date te houden.
Over het vaargedrag kan ik maar één ding zeggen: “Het is een juweeltje om mee te varen!” In de stuurhut heb je bijna geen geluid en trillingen. En het manoeuvreren, je kan er makkelijker mee inparkeren dan met je auto!
De naam Johanna II is van mijn moeder die in het voorjaar van 2014 is overleden.
Het eerste schip was de WR30, Johanna I. Ouwe Kees (mijn vader) zei: “Moeder heeft altijd goed op ons gepast, dus laten we de kotter maar Johanna noemen.”
En dat hou ik zo.
Jan Rotgans
Even binnen kijken via Google Street View (beweeg met de muis over de afbeelding)